Kimseye bağlanma felsefesi üzerine kurulu gerçek sevgiden yoksun bi hayata tutunmaya çalışıyoruz. Boş vermişliğin içinde umursadığımız tek şey benliğimiz. Bazense yozlaşmasına izin vermediğimiz duygularımızı sarıp sarmalayıp içimizde saklıyoruz. Hak edene değer veririm mantığını çoktan geçtik çünkü oda masal oldu!.. Bu hayata yakışan en güzel şey ‘bencillik’ kıvamındayız. Kendimden bişeyler bulabildiğim sürece bakarım, kendime bişeyler katabildiğim sürece varım yoksa eyvallah duygulanımındayız süre giden… İnsanların artık sadece yaşamaya endeksli olduğunu, ne yediklerinden tat almak için çaba gösterdiklerini nede yaşamanın gerçek anlamda farkına vardıklarını hiç sanmıyorum!
Keçilerin bile yürüdükleri patikada daha mutlu olduklarına eminim!...
Para mı ye gitsin, eğlence mi at cebe, kahkaha mı koy sepete, kıyafet mi soyun görsün, vicdan mı kaç kaçabildiğin kadar düşüncesizliklerinde boğulmak üzereyiz.
Tüm yaptığımız ateşimize odun toplamak!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder