Artık Geç Bence!

‘Mutlu bir çocukluk için hiçbir zaman geç değildir’ diyor ünlü düşünür Nil!

Öyle mi gerçekten? Yani geç değil mi?

  Peki, nasıl olucak bu? Çocuk gibi davranarak mı yoksa çocuk ruhlu kalarak mı? Bence her ikisi de safsata! Çocuk gibi davranırsak kimse bizi ciddiye almaz hatta ‘koca kız/adam olmuş hala çocuk gibi davranıyo!’ diye ayıplarlar. Çocuk ruhlu kalalım desek çocukluktaki gibi her şeye ‘aa ne güzel’ diyemiyoruz ki! Çünkü biz büyürken çevremizde her güzel bulduğumuz, bizi güldüren şeylerin sayısı azaldı. Her şeye ‘bu ne?’ diye sorduk, öğrendik, fazla merakımızda kalmadı. Biz büyüdük, büyüdükçe değişen hayatımız gibi, dünyamızda değişti. Değişmeyen tek şey; hala oyuncaklarımızın olması. Çocukken sindy bebeklerimiz, uzaktan kumandalı arabalarımız filan vardı şimdi ise elimizden düşmeyen laptoplarımız, cep telefonlarımız,

tv kumandalarımız, ipodlarımız falan filanlarımız var. Ama yinede ne çocuk gibi davranabiliyor ne de çocuk ruhlu kalabiliyoruz.

  Sorun çocuklukta değil sorun gün geçtikçe, çağ atladıkça modernize oldukça bireyselleşmemizde! İnsanlar bilinçsizce teknolojiye kapılıp, yalnızlaşıp, bireyselleşip sonrada çeşitli komplekslere girip psikiyatristlerin yolunu tutuyor. Onlarda ‘hadi bi çocukluğunuza inelim’ diyerekten sorunu derinlerde arıyor.

İnmeyin kardeşim çocukluğumuza!!!

  Çocukluğumuzda filan sorun yok bizim. Sorun buldumcukluğumuzda! Her bulduğumuzu anında tüketme isteğimizde. Sevgiyi, aşkı, dostluğu, arkadaşlığı bile post modern kalıplara yükleyip bilinçsizce tüketişimizde sorun!

Çocukluğumuz mutluydu bizim, kendimize geç kaldık biz, hepimiz!...