Ulusa mı Seslensem, Annelere mi bilemedim!

Bir bebeğin doğumu itibariyle ona ilk dokunan, ona gülen, onunla konuşan, onu doyuran seven hep annesidir. Eğitimin bir kademesi olan gelişim psikolojine göre de her davranışımızın temelinde, hatta kişiliğimizde hep annemizin, ailemizin yansımaları görülür. Fiziksel olarak genlerini taşırız, maneviyatımızın temellerini ilk onlar atar, sosyal çevremizin oluşmasında, zihinsel gelişimimizin başlangıç aşamasında yani lafı uzatıp dallandırmadan söylemek gerekirse insan ile ilgili ne varsa hepsinin özünde annesi vardır. Babalar alınmasın diye burada parantez açarak babası/ailesi vardır deme baskısı hissettim üzerimde ama hayırlısı artık :)

Neyse diyorum ki imkânların eskisi kadar zor olmadığı, artık insanların yaşamını kolaylaştıran birçok yeniliğin olduğu çağımızda eğitimin öneminin bangır bangır bağırtılmasının sebebini hepimiz biliyoruz dimi? ‘Biliyoruuuzzzz!’ cevabını aldığımı varsayarak devam ediyorum o halde. Hayat standartları yüksek, huzurlu, mutlu, kaliteli bir ömür sürmeyi kim istemez ki!

Öyleyse neden diyorum bu insanlardaki, ailelerdeki, annelerdeki bu boş vermişlik, kayıtsızlık, ‘aman canım dünyayı benim çocuğum mu kurtarıcak?’ havaları! Evet efendim senin beben kurtarıcak, evet anam senin çocuğun çekip çıkarıcak belki insanları bu fütursuzluktan.

Siz hiç çocuğunun beşiğini ‘benim yavrum ahlaklı olucak, okuycak, öğrenicek, insan gibi insan olucak’ diye sallayan bi anne gördünüz mü? Ben görmedim. Dandini dastananın, bostana giren danaların saçmalıkları ile büyüttükleri çocuklarının henüz beşiğindeyken bile zihinsel gelişimlerinin farkında olmayan anneler, henüz 4 yaşındaki çocuğa okuma yazma öğretme girişimlerini hiç aksatmıyorlar ama. ‘Hele bi dur çocuk olgunlaşsın’ demiyorlar. Gelişim ya da okul çağlarında olan ve ya üstüne çok düşülen ya da başıboş bırakılmış çocuklar görüyorum ben etrafta ve diyorum ki bir çocuğu büyütmek, bir insan yetiştirmek dünyanın en önemli meselesi iken bunun bilincine varın ey insanlar, ey kadınlar, ey hatunlar, ey anne adayları, ey anneler! Okuyun, araştırın, öğrenin, merak edin. Edin ki güzel bir insan yetiştirmenin ilk tohumlarını önce beşiğine sonra da çocuğunuzun ellerine bırakın.

Ha birde anneden bahsetmişken ben hep söylerim; annenizin kıymetini bilmiyorsanız ‘cennet’ yazıp 1111’e gönderin, biz size bildirelim. Ya da belli mi olur biz size bildirmeden siz güzel insanlar olup annenize binevi cenneti sunmuş olursunuz meselede böylece hallolur.

psikolojik/duygusal baskıyı da böyle yaparım.