Bazen yolun kenarından renksiz duru sular akar, o sularda balıklarda vardır…
Yolun bittiği yerde durulmaz, durduğun yerde yol bitmiştir…
Tek derdim eve gitmekti aslında… uzatıp bacaklarımı, en sevdiğim şarkıyı mırıldanırken, en sevdiğim yemeği yemekti özgürlük… ama gördüm ki yavaş bi rüzgarı kucaklayıp uçan martı ya da bahçenin dışına kaçan topunun peşinde koşan çocuk benden daha özgür bu tutsaklıkta… bense hapsetmiş tüm varlığımı kendi ardıma, karanlıkta karanlık diyorum. Yağmur yağar yağmaz ellerimde buğusu kokuyor her damlanın… güneş doğduğundaysa dokuz gün sonra güneşten arta kalan bi tortu dokunuyor gözlerimin bittiği yere, şakaklarıma… neyse diyorum üşümekte özgürlük sayılır! Tek derdim yolun bitmemesi aslında, renksiz duru akan sulardaki balıklarla birlikte boğulmak…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder