"İnsan yalnız kalamaz yapamaz ooooo!... Yalnızlık yalnızlık diye habire dillendirdiğimiz şey zaten bizimle birlikte varolan süregelen bişey. Yani ben bi insanın ‘yalnız kalmak istiyorum’ ya da ‘beni yalnız bırakın’ gibi isteklerine anlam veremiyorum.
Hepimiz zaten kendimizi en iyi tanıyan bireyler olarak içimizde sımsıkı tuttuğumuz, sakladığımız benliklerimizle birlikte yalnız değil miyiz!!!
Hani üstad Özdemir Asaf diyoya ‘Artık beni kimse yalnız bırakamaz’ diye, işte aynen öyle çünkü zaten yalnızlık var toprağımızda, suyumuzda.
Bakın yalnızlık özgür ansiklopedi vikipedi’de nasıl tanımlanmış; ‘Bir insanın boşluk duygusuyla karışık kendini dünyadan kopmuş hissetme duygusudur. Yalnızlık arkadaş eksikliğinden veya başkalarıyla birlikte olma arzusundan daha da öteye giden bir duygudur.’ Hangimiz kendimizi zaman zaman dünyadan kopuk hissetmedik ki! Yani buda demek oluyor ki insan içine karışsak bile yinede yalnızlığı üzerimizde taşıyıp, peşimizden sürüklüyoruz…
Yalnızız arkadaşlar bunun çaresi ıdısı vıdısı yoook!
Hep kendi kıyılarımızda oturuyoruz düşünmek eylemini gerçekleştirmek için. Doğru olanda bu zaten!
Yalnızlığımızı gidermek için karşı kıyıları hayal ediyoruz, o kıyılardan üzerimize üzerimize uçsun istiyoruz martılar. Ah bi kabullenebilsek kendi kül rengi sonbaharımızı, kendi kıyılarımızdaki hardal sarısı sonbaharı… Sonra üzerinde yürüyüp farkına varmadan bastığımız yaprakların çıtırtısı bile bize o yalnızlık duygusunu unutturacaktır.
Ah bi görebilsek kendi kıyımızda yanıbaşımızdan gelip geçenleri, konan, göçenleri… İşte o zaman bizde ‘artık beni kimse yalnız bırakamaz’ diyip hayatımızın şiirinde en güzel dize oluruz!
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder